Χάθηκε κάποιο φτερό·ήταν βελούδινο.
Το πήρε κάποιος μετανάστης για να θυμάται·και να κλαίει.
Εκεί στα ξένα το κρύο ήταν τσουχτερό κι ο μετανάστης απο Μεσόγεια Χώρα.
Για φωτιά μονάχα το φτερό.
Κι ήταν η θέρμη του τόση,που λιώσαν οι πάγοι.
Κι ήρθε η Άνοιξη στη ξενιτιά,σε κείνη την παγωμένη χώρα.
Μόνο που΄ρθαν οι αστυφύλακες και τον επιάσαν·δεν έπρεπε λεει να κοιμάται στο παγκάκι!
Ο μετανάστης όμως ήξερε.Τους πάγους δεν έπρεπε να λιώσει.
Τη φοβούνται τη ζεστασιά τούτοι δώ·οι κάθε καρυδιάς καρύδι!
Η Φυλακή τόσο μεγάλη,άδεια και γεμάτη.
'Ηταν μόνος του·παρέα του το βελούδινο φτερό.
Το φαγητό ήταν καλό μα και λίγο.
Λυπόταν όμως ο μετανάστης που το βελούδινο φτερό
δεν είχε τίποτα να φάει.
Οι μέρες περνούσαν ήσυχα.
Έτσι και οι Βδομάδες ,οι Μήνες και τα Χρόνια.
Μια μέρα ο μετανάστης ξύπνησε·έψαψε για το βελούδινο φτερό.
Άρχισε να φωνάζει:"Χάθηκε κάποιο φτερό·ήταν βελούδινο"
Απάντηση καμμιά!
Έξω ο Άνεμος χτυπούσε·και το πρόσωπό του συννέφιασε.
Τούτη η ιστορία του θύμισε μιαν άλλη·μιαν άλλη καρδιά γυναίκας
που σαν φτερό κι αυτή μια τέτοια μέρα
απο κάπου μακριά του χαμογελούσε!!!
Του Νίκου Καπλάνη!
6/4/1994
