Κενή ματιά·χάνεις την αστροφεγγιά.
Σε κάθε ξημέρωμα στάζεις ερημιά!
Στων νησιών σου τις έρημες ράχες,
δεν υπάρχει φώς,δεν υπάρχει χρώμα.
Μονάχα ίχνη βιασμού·μοναξιά και αίμα!
Στων νησιών σου τις έρημες ράχες,
ξέρασες λευκό σεντόνι·μοναξιά!
Και οι φιγούρες των ματιών σου,τραβούν κουπί!
...το λευκό σε τύφλωσε,φαίνεται,σεντόνι.
Σε άδεια λίμνη δεν κρύφτηκε κανείς,,,
Κενή ματιά·χάνεις την αστροφεγγιά.
Σε κάθε ξημέρωμα στάζεις μοναξιά!
Και στα λευκά σεντόνια,νεκρώνεις ποιητές,θαρρείς!
μα αυτοί δεν θέλουν
ούτε φώς,ούτε χρώμα·
μονάχα μια φιγούρα,για να κλειδώσουν κάτι·
ψυχή και σώμα σε λευκό χαρτί!
Σε κάθε ξημέρωμα στάζεις ερημιά,
σε κάθε χαραυγή,χηρεύεις ·μοναξιά!
-Και οι Ποιητές?
Κενή ματιά·η γραφίδα στάζει πάντα ,,,
ψυχή και σώμα σε λευκό χαρτί!!!
Του Νίκου Καπλάνη!
7/2/2003
