Μαύρο,στη σταχτιά νυχτιά,οι μαυρισμένοι το κάμαν,
εκείνο που άντεξε στον πόλεμο τώρα μαύρο μένει,
και οι μαυρισμένοι τώρα φυλακισμένοι.
Ανοίγει τώρα η Αυλαία,η ξεθωριασμένη,η ξεφτισμένη,
σαν κι εκείνη του Πορφύρα,και το δράμα πιο αλλόκοτο φαντάζει.
Έχει τώρα θεατές,τα νεογνά του αύριο και του χθές.
Και παίζουν οι Θεατρίνοι αυτό το δράμα όπως Χθές και Προχθές,
μα τα νεογνά γκρινιάζουν και γελούν,
δεν θυμούνται,μόνον βλέπουν το Δράμα της Αυλαίας!
Για το δικό τους Δράμα,τα Μάτια τους Κλειστά.
Και Γκρινιάζουν,Φωνάζουν,Γελούν και Φεύγουν μέσα στη νυχτιά!
Και τώρα Μόνοι τους οι Θεατρίνοι του Θεάτρου,
της Γειτονιάς,παίζουν στη Σηκωμένη Αυλαία
το Δράμα το Αλλόκοτο,το Πονεμένο,,,
και Χαίρονται και Λυπούνται.
Το Δράμα το Χθεσινό,αυτό το Δράμα παίζουν,
ώσπου να φθάσουν τα μεσάνυχτα,το Καινούριο Αύριο,,,
Τότε στα Υπόγεια Καμαρίνια χάνονται,για να ξεκουραστούν
γιατί θα ξαναβγούν,,,
σε λίγο πάλι,το Θέατρο θα Γεμίσει,,,!
Του Νίκου Καπλάνη!
17/11/1991
