Βυθίζονται άραγε οι Σκέψεις?
Πώς χαμογελούν τα φωτογραφικά καρέ δίχως Υπόσταση?
Οι Λίμνες των Σιωπών κραυγάζουν αδιάκοπα.
Κρυφό δεν μένει το Συναίσθημα.
Άδικος χρόνος.
'Αδικος κόπος.
Άδικο συναίσθημα.
Στους Ποιητές αξίζουν αληθινά Γενναίες Ψυχές.
Στροβιλίζονται οι Σκέψεις και τα βήματα στο χθές!!!
Πίσω στο ίδιο μοτίβο δυστυχίας.
Σε κήπους άδειους από χρώματα
θα βρείς μονάχα αγκάθια και αναχώματα.
Αίμα ψυχών.
Ανάσες Νεκρών.
Αν τρυπηθείς από τριαντάφυλλο,
θα φυτρώσει ένας κρίνος.
Αν τρυπηθείς από αγκάθι,
θα ριζώσει ένα δάκρυ.
Τόλμησες τον ίδιο πόνο,
τον βουβό,τον άδικο.
Πόση δικαιοσύνη κουβαλά το deja vu ?
Αυτή η τόλμη είναι δειλία.
Και οι Ποιητές ,αν και άχρονοι,
πορεύονται δίχως χρόνο για τον Έρωτα και την Ψυχή ...
Του Νίκου Καπλάνη.
5/9/2017
