Ήχοι εγχόρδων με ξυπνούν γλυκά·περασμένα μεσάνυχτα.
Καθρεφτίζομαι με τα μάτια μου κλειστά.
Σαν τις αναμνήσεις της κλειστής αυλαίας,το βλέμμα σου πιο έντονο,πιο δυνατό.
"Το Θέατρο σε θεριεύει πάντα με τα φώτα κλειστά".
Ο μονόλογος ενός φιλάσθενου ανθρώπου με τρομάζει.
Με τη σκηνή του Θεάτρου απρόσιτη για μένα,
θεατής του ερωτισμού και της ηδονής,ομολογώ:"ο ηθοποιός
τουλάχιστον υποκρίνεται,εγώ απλώς νοιώθω ... το κενό"!
Η ενάλλαγη των ήχων με θεριεύει περισσότερο.
Στο άνοιγμα της αυλαίας η "βραχνάδα" ενός σαξόφωνου μ΄εγκαταλείπει στη σκηνή.
Τα βήματά μου μικρά,δειλά·βήματα μικρού παιδιού.
Στη τσέπη μου λίγο μελάνι και μια κόλα λευκό χαρτί.
Θεριεύω ακόμα περισσότερο.
Γράφω ασταμάτητα.
Σαν πρωταγωνιστής μαγνητίζω τα βλέμματα των άδειων κερκίδων!
Φταίνε τα μάτια σου ?
Φταίνε τα φώτα ?
Φταίνε τ΄άγευτά σου χείλη ?
Δεν έχει καμμιά σημασία !
Γράφω ασταμάτητα στο κέντρο της σκηνής.
Στο τέλος του Έργου,Ξέρω ...
Θα με περιμένεις στα παρασκήνια!
Το χειροκρότημα των άδειων κερκίδων πια δεν με τρομάζει...
Το πρωί ξύπνησα και έγραψα τον "Ήχο του Θεάτρου" !!!
Του Νίκου Καπλάνη
1/11/2015
