Ήρθε στον ύπνο
μου εχθές μια χιονισμένη καστανιά.
Ντροπαλή , στα
σκοτεινά, έκλαιγε δειλά δειλά.
Τα δάκρυα
βουβά,θαμπά,κλειστοφοβικά.
Έστησε
χορό.Άμορφο.Κυκλικό.Με Πέπλο Σκοτεινό!
Μα Δεν ρώτησα.Μα Δεν
κοίταξα.
Μονάχα την φωτιά
άναψα στη φου φου του Καστανά!
Θυμωμένη,Αποστασιοποιημένη
η Χιονισμένη Καστανιά
με ύφος
επικριτικό με αναζητά και με ρωτά.
Δεν με
θυμάσαι?Δεν με κοιτάς?Είμαι η Καστανιά!
Μα δεν
αποκρίθηκα.Δεν αναρωτήθηκα!
Μονάχα την φωτιά
ανακάτεψα στη φου φου του Καστανά!
(Πίσω απο μια
Διάφανη Αυλαία η Χιονισμένη Καστανιά
έκρυψε την ψυχρή
επιλογή του Άκαρπου Πόθου...)
Παγωμένη Επιλογή
στις Χιονισμένες φυλλορροές της Σκέψης
της!
Τί θα γίνει όταν
λιώσουν οι πάγοι και μείνει μοναχή?
Οι Διάφανες
Αυλαίες και οι Ήχοι του Φυσικού Θεάτρου
δεν θα σιωπήσουν για πολύ.
Όταν γεννηθεί ο
Ήλιος ,κάποιο βράδυ αυτού του Μάρτη,
Ζωηφόρες Κραυγές ,Θεϊκές,Αποκαλυπτικές
,
δολοφονούν τις Παγωμένες
Επιλογές και
πυρακτώνουν τα
Νεκρά Φύλλα της Χιονισμένης Καστανιάς.
«Φωτιές ανάψτε
στις απάνω γειτονιές.
Φωτιές Θερμές
Πυρόμορφες.
Δώρο στις
χιονισμένες καστανιές.
Στις απάνω
γειτονιές κάντε σαματά.
Κλέψτε την φου
φου του Καστανά».
Και εκεί που οι
μέλισσες ερωτοτροπούν
με Πάθος και με
Χρώματα,Μονάχη η Καστανιά ,
θα αναζητά τη Φου
Φου του Καστανά...
Τού Νίκου Καπλάνη!
6/3/2016
