τσάκισε απόψε το Βορρά,,,
γκρεμισμένα Τείχη,ματωμένοι φράχτες,
ραγισμένες καρδιές.Εικόνες φριχτές,ανόσιες.
Πάρεργο των Γερόντων να ματώνουν την Ιστορία.
Κήποι με ΜΑΤΩΜΕΝΕΣ παπαρούνες.
ΧΩΡΙΑ με νέους Εφιάλτες.
Δρόμοι στενοί με αδιέξοδα,γεμάτοι
Δάκρυα!
Ο πνιγμένος ζητά βοήθεια.
Οι βρύσες στάζουν κλάματα,
κλάματα λίγων συνετών,
ΜΩΡΩΝ!
Τα μωρά, οικέτες των "γονιών",
ο γέροντας τα μάτια κλείνει.
Τυφλός μακάρι να ήταν.ΤΥΦΛΟΣ!...
Ανάξια Γή,Ανάξιοι Άνθρωποι.
Πού ΣΥΝΕΣΗ? Πού ΙΔΑΝΙΚΑ?
Το ματωμένο ποτάμι απάντησε:
"Όχι,ο Βουκεφάλας δεν ήταν Ζάσταβα"
Η κόκκινη λάβα τσάκισε,,,
,,,Χάθηκε έτσι ο εφιάλτης του Βορρά!
Του Νίκου Καπλάνη!
1992!!!
Το συγκεκριμένο ποίημα κέρδισε το 1992,
το ΄Α Βραβείο Ποίησης του Συλλόγου Φιλολόγων Αργολίδας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.