7 Χρόνια Φαγούρας Τέλος!

                         Πρίν απο 7 χρόνια ,σαν σήμερα,και μετά απο πολύ καιρό,αισθάνθηκα οτι η τύχη μού χαμογελά.Μου συνέβη κάτι απίθανο,κάτι που δεν είχα φαντασθεί.Όχι,δεν κέρδισα κάποιο λαχείο,αν και υπήρχε μια χρηματική χροιά πίσω απο αυτό το γεγονός.Δεν θα επισέλθω σε λεπτομέρειες αλλά μπόρεσα να πραγματοποιήσω μια πολύ μεγάλη μου επιθυμία.Ένα ταξίδι, φόρος τιμής σε ένα λαμπρό παρελθόν,που ακόμα μαγεύει τον δυτικό πολιτισμό και τρομάζει τον ανατολικό εφιάλτη!
                         Την ίδια όμως εκείνη στιγμή ,του προσωπικού μου θριάμβου,ένοιωσα την ζήλια,τον φθόνο και την μισαλλοδοξία ανθρώπων που ποτέ μου δεν αδίκησα,δεν έβλαψα,δεν μίσησα.Τότε δεν έδωσα μεγάλη σημασία.Υπήρχαν άνθρωποι που χάρηκαν μαζί μου και που ακόμα και σήμερα νοιώθω οτι είναι φίλοι/ες μου.Εκείνο το ταξίδι είναι η τελευταία ευχάριστη στιγμή που μπορώ να θυμηθώ.Ένα ταξίδι προσκύνημα που θα κρατώ πάντα μέσα μου.Άνέπνευσα αέρα θριάμβων,ηρώων,λαμπρών στιγμών ενός παρελθόντος που γοητεύει ακόμα και σήμερα,όσο και αν κάποιοι το χαρακτηρίζουν μυστικό και μυστήριο.Ένα τεράστιο κεφάλαιο της Ελληνικής Ιστορίας που ο Ελληνισμός και η Ορθόδοξη Παράδοση σφραγίζουν ταυτόχρονα ως θεματοφύλακες της Ρωμυοσύνης.18/2/2005 ήταν μια μαγική μέρα για μένα!!!
                          Στις 28/3/2005 επέστρεψα απο εκείνο το μαγεμένο τοπίο.Ένοιωθα ακόμα τυχερός και ευλογημένος.Όμως όλα μετά άλλαξαν.Συνέχισα να νοιώθω τον φθόνο των ίδιων ανθρώπων και τη ζήλια τους.Ίσως έδωσα μεγαλύτερη σημασία απ'ότι έπρεπε.Απάντησα με το ίδιο νόμισμα προσδίδοντας ανάστημα σε ανθρώπους που δεν το άξιζαν. Όσο άδικος και αν υπήρξα τελικά μαζί τους.Απο εκείνη εκεί την ημέρα,μέχρι και σήμερα η τύχη μού έχει γυρίσει τη πλάτη! Όχι δεν είμαι μοιρολάτρης,ούτε πιστεύω αποκλειστικά στην τύχη.Επικεντρώνω όλη τη δύναμη  και την ενέργειά μου στην προσωπική εργασία και τον ιδρώτα που μπορεί να φέρει καρπούς.Όμως δεν μπορεί ,όταν υπερκερνάς ένα εμπόδιο να υψώνεται ένα άλλο μεγαλύτερο.Και αυτό να συμβαίνει συνέχεια τα τελευταία χρόνια.Δεν γίνεται!!!Πολλές φορές ένοιωσα να λυγίζω,να με εγκαταλείπουν οι δυνάμεις μου,να χάνω την αισιοδοξία μου!
                           Ως αποκορύφωμα όλων αυτών,τα τελευταία 2 χρόνια βιώνω όπως 1000000 άλλοι την ανεργία.Έδωσα πολλά σε μια εταιρεία και ο εργοδότης μου, με αντάμειψε με μια απόλυση.Ακόμα και όταν με αδίκησαν οι άνθρωποι της διοίκησης,εγώ συνέχισα να εργάζομαι δυναμικά περιμένοντας μιαν άλλη ευκαιρία που όμως ποτέ δεν ήρθε.Οι αντοχές μου με εγκατέλειψαν.Το ενστικτό μου ,σχετικά με την παγκόσμια ύφεση και τον αντίκτυπο στην Ελληνική κοινωνία/οικονομία ,με έκαναν ανήσυχο.Έψαχνα εναγωνίως μιαν αλλαγή που θα με αναζωογονούσε.Δυστυχώς η κρίση με πρόλαβε και το πρώην αφεντικό δεν σεβάστηκε καθόλου την αφοσίωση,την προσήλωση,την εργατικότητα και την εν γένει προσφορά μου.Αν και είχε αναπτυχθεί προσωπική σχέση δεν φιλοτιμήθηκε να μου το ανακοινώσει ο ίδιος.Έβαλε την τελευταία μου προισταμένη να το κάνει!!!ΕΙΧΑ ΠΟΛΛΑ ΝΑ ΤΟΥ ΠΩ!!!
                          Δεν κρατώ κακία.Δεν είμαι χαιρέκακος.Υπάρχουν και χειρότερα!Το χειρότερο είναι να εγκαταλείπεις την πίστη σου,την ελπίδα.Μέσα σε αυτά τα 7 χρόνια έκανα και εγώ τα προσωπικά μου λάθη.Κυνήγησα άπιαστα όνειρα που δεν είχαν σημασία.Πίστεψα σε ανθρώπους που δεν το άξιζαν.Έμεινα προσκωλημμένος σε ένα παρελθόν που δεν υπήρξε.Οχυρώθηκα πίσω απο φόβους που είχα νικήσει στο παρελθόν.Έδωσα χώρο και δικαίωμα  σε φίλους να σχολιάζουν τον αυτοσαρκασμό μου.Σε όλη αυτή τη πορεία είδα ανθρώπους να περνούν και να χάνονται απο μπροστά μου,αφήνοντας στίγματα δικής μου ευθύνης στα δικά τους λάθη,στη δική τους λήθη.Αρχικά με πείραξε.Όμως είμαι πιο σοφός για να δώσω σημασία και λόγο σε ανθρώπους που οχυρώθηκαν πίσω απο μια ψευδαίσθηση προσωπικής ευεξίας.Απλά είναι παρελθόν.
                         Σήμερα λοιπόν συμπληρώνεται μια επταετία απο εκείνη την ημέρα που η τύχη μού χαμογέλασε.Έκλεισε ένας κύκλος αισθάνομαι.Μια περίοδος ωρίμανσης φαντάζομαι.Όλα τα εμπόδια αυτής της περιόδου θαρρώ πως με δοκίμαζαν για κάτι μεγαλύτερο.Με προετοίμαζαν για κάτι πιο ένδοξο.Κάτι πιο βαρύ και πιο υπεύθυνο.Μια αίσθηση προσφοράς και προσωπικής θυσίας για κάτι γενναίο και κοινωνικώς αναγκαίο με κατακλύζει.Δεν ξέρω τί είναι.Δεν έχει μορφοποιηθεί ακόμα.Αναμένω!Δεν ξέρω ,αν αυτό το κάτι με περιμένει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού ή εδώ ,στην πατρίδα μου, ύστερα απο ένα θαύμα για το οποίο καθημερινά προσεύχονται οι ηλικιωμένοι γονείς μου.Ένα όμως είναι σίγουρο.7 ΧΡΟΝΙΑ ΦΑΓΟΥΡΑΣ,,,ΤΕΛΟΣ!!!!